;-)

Gracias, porque me fas máis doado sentirme adulta. Que ben se pasa a noite escoitando El Larguero no teu coche, fumando e falando de fútbol. E que ben sentan algúns abrazos.

Experimentos Sociolóxicos

Hai lugares que se prestan á análise social. Algúns requerirían un estudio máis profundo, como os trens, nos que seguro que os que tedes pasado horas e horas (algún estudiante coma min se decatou da cantidade de horas que pasas da casa a Compos e de Compos á casa??) mirando para xente da que non sabedes nada e imaxinando a) que escoita no mp3, b) cantos fillos ten, c) as posibles infidelidades cometidas, d) se se droga (a lo duro, refírome)... etc etc etc.
Pero sen dúbida algunha, un sitio que se presta para os experimentos sociolóxicos é o Vitrasa Nocturno. Se algunha vez collestes un, darédesvos de conta de que só hai dúas clases de persoas:
-As que van de marcha, de calquera idade, grupo urbano, constitución física ou condición baixa-media-alta.
-O resto, normalmente integrado por xente rara: vellos que non sabes qué pintan ás tantas nun autobús, solteironas con pinta de precisar axuda psicolóxica (ou solteiróns), drogaditos (se teñen sorte e o chofer os deixa subir), rapeirunchis de tres al cuarto, cuarentóns con cara de depravados sexuais (hainos acompañados de rapazas -normalmente inmigrantes explosivas-, ou a versión solitaria con mirada pervertida cara as máis novas que van de marcha) e mulleres de cincuenta anos en grupitos de 3 ou 4 que falan do ben que o pasan no Karaoke e do moito que ligan.

Definitivamente o meu era a Antropoloxía.

Bicos a todos!

Revolutionary Road

Ou que malo é o desemprego que che permite pensar nunha película 24 horas despois de ter saído do cine.

Ou de como unha relación fracasa.

Quero pensar que Varela non ten razón (non a tes!!!) e que non todos estamos condeados a rematar así as nosas vidas sentimentais. Creo que hai vida despois da vida en parella, quero crer que podemos seguir sendo nós mesmos rodeados doutra persoa.

Non quero renunciar ós meus soños. E menos por ningún home, e tampouco quero que ningún home renuncie ós seus soños por min.

Hai esperanza?

21/01/09

Que gran data o 21 de xaneiro do 2009... É o día no que comeza unha nova fase, unha nova vida... Licenciada xa, a pregunta é obrigada: ¿que fago agora? Pois primeiro intentar crer que si, que realmente o conseguín e que estou licenciada; tras isto, baixar da nube. Porque non haberá máis febreiros nin máis xuños nin septembros. Ou polo menos xa non coa mesma presión que ata agora. A partires desta data, todo o que faga será a maiores, porque a primeira meta está lograda: todo o que veña será mellor. Se fago Restauración en Pontevedra, será distinto. Se finalmente me decido polo máster, será distinto. Se non estudio nada máis, será distinto. E será mellor, iso é o máis importante.

Moitas gracias a todos os que tivestes algo que ver con esa licenciatura. Cos meus pais a débeda faise impagable (xa non só a nivel económico, máis ben a nivel moral). Zalo: gracias por levantarme cando quería abandonar, hoxe sei que valeu a pena, e ¡¡¡¡noraboa a ti tamén!!!!, que xa eres, coma min, posuidor dun título universitario. A todos vós, os meus amigos, os que soportastes meses de estudio intensivo sen verme, días de decepción e de mala hostia por culpa dos exames, raiaduras mentais sobre o meu futuro... gracias pola vosa paciencia, polas copas gratis co rollo de que era estudiante, pola comprensión... GRACIAS POR TODO.

Quérovos moito. ¡¡¡Miles de bicos!!!

Mensaxes en clave

Y aunque creí que nunca más sería capaz de comenzar, la fantasía es una vía.

Y comencé a recuperar algunos trozos rotos y una parte que aún está vacía...

De dos en dos fueron llegando hasta la puerta y luego se esfumaron sin avisar.

Sólo hay mentiras, y con ello lo que quieres es decir toda la verdad...

Son nuestros días olvidados, esos besos que se dan y que al siguiente ya no están...

Si cada noche que dormí, cada minuto que pasamos sin hablar desaparece...

Repetiré como yo quiera ese minuto que viví y no me importa si hay rigor.

Sólo hay mentiras y con ello lo que quieres es decir toda la verdad...

Sólo hay mentiras y con ello lo que quieres es decir toda la verdad...

Toda la verdad...

Y aunque creí que nunca más... Nunca más...

Gracias, Iván, por facerme máis sinxelas as mensaxes en clave.

Bicos a todos.

Domingo

Que raros estes últimos días... o estrés non me persigue aínda, pero bótoo en falta, sobre todo cando me ergo ás cinco da tarde cunha resaca criminal... O venres foi un bonito día, con dúas perdas de autobús (un porque me quedei durmida, o outro perdino a 500 metros da parada). Logo tren. E despois Maispa, en boa compañía. E unha noite agradable, con boa xente. Tamén un bo despertar o sábado, para visitar esa gran cidade chamada Salvaterra. Reencontro con rapaz guapo (un bico, Manuel, que ben che senta traballar e ese estupendo Golf que te compraches, cabrón!!), e felicitacións de ano á familia política e a Zalo. E pola noite outra vez a saír... agora non sei se valorar á xente do sábado igual que á do venres...
Descolgada andaba eu polos locais da zona vella, desconectada dos que son os meus amigos, noutra esfera, con outras cousas na cabeza... Gracias mil, Rubén, polas conversacións sobre temas trascendentais. Se non fose por ti... e polo alcol, que ó final fixo que mo pasase ben nunha noite que non se prestaba a nada. Ás veces pregúntome se chegaremos así ós 30, que peniña damos... Botábavos de menos, e aínda así... Parece imposible deixar o pasado atrás e mirarnos ó espello. Incluso mirarnos ós ollos nos molesta. Dádesme gana de gritarvos que xa non son Angie, joder!!! Non me tratedes como o facíades antes que non son a mesma, as respostas non van ser as mesmas, e despois encima saídes con cara de estrañados. Crecede, nenos. A vida cambia.
E domingo de reflexión. Descubrindo grupos incribles, como Russian Red, e acabando no cine coa compañía do venres á noite.
Sempre volvemos ó que nos fai realmente felices.