Parece que nunca acabo de dicir adeus. Miles e miles de gracias, Barbarini. Vémonos pronto, ou en Segovia ou en Italia. Como xa sabes, esta sempre será a túa casa. ¡Quérote!
E a todos os que xa vos fostes: Sarini, Marta, Stefania, Filippo!!! (grazas polos teus mails), Mar, Ana (¡Viva Valencia!)... incluso Doménico e Simone... grazas por ter vido a Santiago, polas festas no Avante e no Tarasca, polos mimos e as boas noites en boa compañía. E, en especial ás falleras e a Bárbara, grazas por aturar os meus nervos pre-exames, os meus estreses que ás veces eran escatros e por terlle dádo á facultade ese acento tan fermoso que todos traíades das vosas cidades.
Para sempre, sodes galegos, sodes compostelanos!!!
Mil bicos para todos. ¡Quérovos!
