jueves, enero 21, 2010

21-X

Ás veces, en días coma hoxe, non me imaxino lonxe da casa, lonxe da terra. Loitando polo meu, polo noso, aínda que moitos non teñan nin conciencia de que posúen algo tan fermoso e tan grande como unha cultura, unha lingua, un país. E a pesar de todo: de que mexen por nós e digan que chove, a pesar do PP no goberno, a pesar dos féridos e duros, imbéciles e escuros (eses non nos entenden, non), hai esperanza. QUEREMOS GALEGO. Eu e dúas prazas do Obradoiro cheas (e como non temos dúas prazas, enchemos a que temos dúas veces)

"Cada terra é como se fose o mundo enteiro [...]. Do grandor do teu espírito depende todo: canto máis pequeno sexa, máis terra precisará. Se o teu pensar é fondo, a túa terra, para ti, non terá cabo, nela estará o mundo todo con tódolos seus climas. Se o teu pensar se detén na codia das cousas, non digas tampouco: Galicia é ben pequena; es ti, que endexamais poderás concibir nada grande". Vicente Risco, Da medida das cousas

miércoles, diciembre 30, 2009

Que ganas de rematar o 2009...

jueves, julio 30, 2009

Y ahora que he caído al fondo de una piscina, que ni una gotita de agua tenía, voy a recoger mis alitas rotas, y las pegaré trocito a trozo y volaré... yo soy una montaña rusa que sube, que baja, que ríe, que calla... confusa, me dejo "de llevar" por lo que los días me quieran mostrar...

Que de tempo sen que unha canción me falase así...

sábado, mayo 23, 2009

Estoume encerrando. É curiosa a sensación consciente dese peche... canto máis reflexiono sobre o mala que é esa opción, máis me encerro.
Teño un gran amigo que me dixo onte que o ser humano acostúmase de xeito doado á soidade. Sentinme moi mal os primeiros días en Vigo, pero agora paréceme moi difícil volver a "compartirme" co resto do mundo. Canto máis desexo a presenza de meus pais ou de Zalo, máis conta me dou de que en realidade xa me acostumei a estar soa. Rodeada de xente penso no ben que estaría no meu sofá lendo ese libro que me espera en casa. Porque agora en casa só me agardan dúas cousas: libros e a 92.10 (Radio Nacional Clásica)
A miña vida xa non produce nada que se poida contar ás persoas. En certo modo, por esa causa o blog está deixando de ter sentido. Xa non me apetece escribir... ¿apetéceme algo en concreto?... ¿algo que non sexa ler ou escoitar música clásica?... Tódalas posibilidades que se me ocurren implican algo que non teño: cartos. Ademais de gilipollas, son pobre xDDDDD
Chove en Vigo igual que chovía en Compostela, sobre a pedra, pero aquí a chuvia deprime, espanta e encerra á xente na casa, igual que eu me encerro en min. Supoño que o problema esta aí: en que dentro sinto chuvia e non me apeteceme mollarme, nin coas cousas nin coas persoas. Canseime de esperar e arriscar, cánsome dos cambios e apetéceme parar. Aí tedes algo que me apetece de veras: parar xa. Asentar o cú nalgún sitio (con alguén?... se cadra si...). Tamén quero parar de pensar, parar ese proceso mental do pensamento que me autodestrúe e me compunxe.
Quero que pare de chover.

jueves, marzo 26, 2009

Baixón

Que jodidos son os baixóns cando se enchen de recordos. Que ben se vivía sendo estudiante, que ben se vivía antes... O de ser estudiante é unha excusa. Non boto de menos exactamente iso... ¿Sei o que boto de menos?

Que ganas teño de deixar de pensar.

ODIO ESES DÍAS DO MES!!!!!!!!!