Como doe ás veces vivir... como custa camiñar, seguir avanzando sabendo ó mesmo tempo que cada pegada pesa... pesa tanto como a insoportable levidade do ser... Onde perdín o resplandor?
Afogo!!!
No te diré que no... yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo...
Botádeme unha man, por favor, aínda que sexa ao pescozo... Se hai alguén aí, se alguén me escoita, se algún de vós me le... pegádeme unha ostia e facédeme espabilar, por favor. Se me queredes farédelo.
Graciñas!!
Afogo!!!
No te diré que no... yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo...
Botádeme unha man, por favor, aínda que sexa ao pescozo... Se hai alguén aí, se alguén me escoita, se algún de vós me le... pegádeme unha ostia e facédeme espabilar, por favor. Se me queredes farédelo.
Graciñas!!
2 comentarios:
La solución la tienes delante de tí. Tiempo, dicen que el tiempo lo cura todo, y en cierta parte es verdad, lo malo es que a veces las heridas que ha curado el tiempo vuelven a abrirse y hacen un chandrío de mil pares de narices.
Que todo siga igual, así sabremos uqe nos hemos equivocado, pero que no siga mucho tiempo apra que no sea demasiado tarde.
eh, que pasó peque??
Publicar un comentario