jueves, marzo 01, 2007

Noites


Son noites extrañas estas nas que vivo. Hai un anxiño ó meu lado que me cuida, un anxiño que ás veces é un pouco demo (supoño que como todos). Tápame, bótame as sabas por riba para que non teña frío, e faime cóxegas e vivo un momento de inspiración de arte contemporánea con el.
Véxonos ós dous como caixas blancas con arames por brazos e pernas, pero pesamos moi pouquiño, e o blanco é moi suave. Cada vez que me morde, ese anaco de min tórnase en cor, amarelo, rosa, vermello... provoca tanta sinestesia que creo que deliro.
Chámase deformación profesional. Grazas por recordarme que todo nesta vida se pode tornar en arte. Incluso as bágoas.

Un bico a todos.

6 comentarios:

razeuqla dijo...

uy... ¿quién es ese ángel (o anxiño no es angel)?.

Que intriga.

anlli dijo...

Anxiño es angelito (pero en gallego no tiene esa connotación cursi)

xDDDDDDDDDD

razeuqla dijo...

PERO QUIEN ES!!!!!!!!!

Anónimo dijo...

por lo visto escribes bien. Las lágrimas se tornan arte..pero ojalá sean sonrisas las que pinten tu cara para volverla alegre

anlli dijo...

graciñas, fermosa!!!! Un bicazo

Anónimo dijo...

Hola reguapa . Como te va ese mundo de sensaciones en el que vives?? Espero que todo muy bien. Cada vez que el aire me trae un recuerdo tuyo, la piel quiere tornarse en recuerdo y agita el alma para moverse. Muxos besos. Te sigo queriendo muxo