Cando coñeces a persoas coas que eres feliz, e sabes que o seu fin non está á túa beira, as despedidas fanse moi difíciles. Na foto está só unha pequena representación do que esas persoas son na miña vida. Sarini, a rapaza de gafas, supón todo iso que aprendín cos italianos (porca miseria!!), e tamén a dor do adeus. Coma ela, xa se foron Filipo (sempre no meu corazón, polo que vivín ó seu lado e por todo o que me ensinou), Marta... E Bárbara, a morena guapísima, que en breve tamén se irá de volta a Segovia. Son xente que se quedará comigo, nun rincón da miña alma, e ós que quero de verdade. Boto de menos ós que marcharon, e prefiro non pensar nos que quedan por irse. Pero é lei de vida. Por outra banda, persoas tan grandes coma Vane, que se quedan aquí, a un pasiño, en Redondela. Completan todos eles un magnífico plantel.

Valeu a pena coñecervos!!!

Quérovos moitísimo!!!

Mil bicos a todos.